Klára vit ikki so frægt sum eina heimasíðu?

Nú er so ein hópur av unga fólkinum aftur farin av landinum at lesa, og alt gott um tað. Vit vita eisini, at stórur partur av hesum ungu ikki síggja sær nakran møguleika at koma aftur til heimlandið at brúka teirra útbúgving. Eg kenni ikki lutfallið, men onkur hevur nevnt, at nærum helvtin ongantíð kemur aftur.
Tí er tað so satt, sum tað eisini hevur verið sagt, at tað hevur stóran týdning, at so nógvar útbúgvingar sum tilber verða bodnar út í Føroyum.

Nú veit eg ikki, hvat man kann gera, fyri at fáa arbeiðspláss til tey nógvu og væl lærdu, men tað hevur ikki onki at siga, at vit alla tíðina – ikki bara familja og vinir – men eisini tær almennu Føroyar varðveita gott samband við hesi ungu, sum eru uttanlands. Gera teimum greitt, at vit fegin vilja hava tey aftur og ítøkiliga vísa við greiðum atburði, avgerðum og átøkum, at vit eisini meina tað. Tað hjálpir eisini upp á rekrutteringina av góðari arbeiðsmegi, um tað er tað, sum er trupulleikin.

Eg dugi ikki at síggja, at tað sum er verður gjørd nøkur verulig roynd at hava samband við tey ungu uttanlands. Ein einfaldur máti kundi verið at havt eina heimasíðu, sum vendi sær beinleiðis til ung lesandi, eisini og kanska serliga tey uttanlands, sum greiddi frá Føroyum og møguleikunum at gera karrrieru her. Tað hevði verið ógvuliga lítið arbeiðskrevjandi at latið tey ungu sloppið at tekna seg fyri eini fráboðan á telduposti teirra ella á sms’inum, sum segði teimum, at nú var aftur nýtt at frætta. Tað fløvar at vita, at onkur bríggjar seg um teg!

Á eini slíkari heimasíðu eiga vit at siga teimum ungu frá tí, sum hevur teirra áhuga, og sum mennir hugin at koma aftur at geva sítt íkast til samfelagsmenningina. Vísa teimum, at vit hava eitt livandi, virkið og frílynt land, um vit altso eru frílynt. 

Tað fær so ongan at koma aftur til landið, um tað einasta sum veruliga er frammi í almenna kjakinum er, hvussu vit fáa fleiri góðkendar grindavágir, at vit framvegis sleppa av veiða stórhval (sum vit ikki gera), hvussu væl tað eydnast okkum at spara og skerja almennar tænastur, hvussu nógv vit tapa í fótbólti, um ein húkur skal sleppa at vera standandi ella ei, endaleys kjakarí um átrúnaðarligar smálutir, sum verða blástir upp til stórmál, um kinesarar skulu sleppa at fiska í føroyskum sjógvi, um miðstaðarøkið er betri enn útjaðarin, um hví almennu miðlarnir ikki klára sínar skyldur, ella hví fiskivinnan framhaldandi ikki kann verða rikin burðardygt og so at hon lønar seg fyri samfelagið og ikki bara fyri einstakar spekulantar.

Hvar er víðsjónin og viljin?

Megnar tað almenna heldur ikki at reka eina heimasíðutænastu við tíðindabrævatænastu til tey ungu, hvussu skulu vit so fáa tjóðpall, altjóða universitet og flogvøll, eitt blómandi tónleika-, lista-, vinnu- og bygdalív?

Tað er ongin sum helst ivi um, at størsta vandamálið í Føroyum í dag er, at fólkatalið stendur í stað og kanska fer at minka. Og vit stuðla sjálvi hesi gongd við atgerðar- og fantasiloysi.

Eg plagi onkuntíð at hoyra viðmerkingina hjá teimum ungu, um okkurt, sum javnan sjabbað verður um, at hetta ella hatta er so býtt! Og eg má geva teimum rætt, tí býtt er tað.